قصه ی تکرار آرش
شعر قصه ی تکرار آرش
جنگ جنگی نابرابر بود
جنگ جنگی فوق باور بود
کیسه های خاکی و خونی
خط مرزی را جدا می کرد
دشمن بد عهد بی انصاف
با هجوم بی امان خود
مرزها را جدا می کرد
از میان آتش و باروت
می وزید از هر طرف هر جا
تیر های وحشی و سرکش
موشک و خمپاره و ترکش
آن طرف نصف جهان با تانک های آتشین در راه
این طرف ایرانیان تنها
این طرف تنها سلاح جنگ ایمان بود
خانه های خاک و خون خورده
مهد شیران و دلیران بود
شهر خونین شهر خرمشهر
در غروب آفتاب خویش
چشم در چشم افق می دوخت
در دهان تانک ها می سوخت
شهر از آن سوی سنگر ها
شیر مردان را صدا می زد :
(( آی ای مردان نام آور
ای همیشه نامتان پیروز
بی گمان امروز
فصلی از تکرار تاریخ است
گر بماند دشمن از هر سو
خانه هامان تنگ خواهد شد
ناممان در دفتر تاریخ
کوچک و کم رنگ خواهد شد
* * *
خون میان سنگر آزادگان جوشید
مثل یک موج خروشان شد
کودکی از دامن این موج بیرون جست از کمند آرزو ها رست
چشم او در چشم دشمن بود
دست او در دست نارنجک
* * *
جنگ جنگی نابرابر بود
جنگ جنگی فوق باور بود
کودک تنها به روی خاکریز آمد
صد هزاران چشم قاب عکس کودک ما شد
خط دشمن گیج و سرگردان
چشم ها از این و آن پرسان :
(( کیست این کودک؟
او چه می خواهد از این میدان؟!
صحنه ی جانبازی است این جا ؟!
یا زمین بازی است این جا)) ؟!
دشمنان کور دل اما
در دلش خورشید ایمان را نمی دیدند
تیغ آتش خیز(( دستان )) را نمی دیدند در نگاهش خشم و آتش را نمی دیدند
بر کمانش تیر(( آرش)) را نمی دیدند
در رگش خون (( سیاوش )) را نمی دیدند
کودک ما بغض خود را خورد
چشم در چشمان دشمن کرد
با صدایی صاف و روشن گفت :
(( آی ای دشمن !
من حسین کوچک ایران زمین هستم
تانک های شومتان را در کمین هستم
مثل کوهی آهنین هستم )).
* * *
ناگهان تکبیر پرواکرد
در میان آتش و باروت غوغا کرد
کودکی از جنس نارنجک
در دهان تانک ها افتاد...
لحظه ای دیگر
از تمام تانک ها تنها
تلی از خاکستر خاموش ماند
روی دست های دشت
آسمان از شوق دف می زد
شط خرمشهر کف می زد
شهر یکباره به خویش آمد
چشم اشک آلوده را واکرد
بر فراز گنبدی زیبا
در سه رنگ جاودان ما
قصه ی تکرار آرش را
باز هم خواند و تماشا کرد
شاعر محمد گودرزی دهریزی
