مخصوص پـایـه نـهم - گلشید
ادبیات کهن ایران، به مجموعه داستان‌های شفاهی و مکتوب ایرانی‌ها (مادی، پارسی، سکایی، اوستایی) گویند که توسط ماخذ دینی (اوستا)، نثر (تاریخ یونانی و کتیبه‌های فارسی باستان) و نظم (شاهنامه فردوسی، گشتاسب و کتایون ، شیرین و فرهاد) به دست ما رسیده است.
از داستان‌هایی که در ایران پیش از سلوکیان برای ما باقی مانده است، تنها داستان‌های مادی (کوروش و آستیاگ، افسانه سمیرامیس، افسانه اربق، افسانه دوران کودکی کوروش، ستریانگایوس و زرینا، زریادرس واداتیس)، ادبیات فارسی باستان (زندگانی کوروش، بردیای دروغین)، سکایی (مردهای یک چشم، گریفین‌های محافظ طلا، رستم دستان) و ادبیات زرتشتی (جم، جمشید، آبتین) می‌توان نام برد که تعدادی از این داستان‌ها در ادبیات فارسی نو (شاهنامه فردوسی) انعکاس یافته است.
